Wyludniona ulica, łuk nierzeczywistej alei, linia horyzontu jak krawędź realności, człowiek zagubiony w trójwymiarowej przestrzeni, drzewo wołające o magię istnienia – poruszają mnie do głębi odczuwania. Po prostu jestem sobą w tych realiach i mam nieodpartą chęć dzielenia się ich urokiem z innymi. Te obrazy tkwią we mnie głęboko i choć nie wiem czy to fantazje czy ukryte potrzeby, chcę z nimi być. Dla mnie fotografie pejzaży (miejskich czy wiejskich) nie są turystycznymi widokówkami. Patrzę i szukam, by w tych kadrach wszystko działo się w zgodzie z moim postrzeganiem świata.

Dostrzegam przyjemność z patrzenia…
i czuję w sercu radość z tego co oczy widzą…
z uśmiechem spacer…
kiedy zaczynam tęsknić